Poslije 2. svj. rata naglo su se razvile fotografske tehnike snimanja meteora.Prva fotografija meteora u povijesti astronomije pripisuje se Vejniku u Pragu.Snimanje meteora omogucuje odredjivanje visine i brzine meteora, odredjivanje eventualne lokacije meteorita, odredjivanje radijanta, odredjivanje kolor-indeksa koji pokazuje boju objekta te uz upotrebu opticke resetke dobivanje spektra.

Ako se za vedre noci u doba aktivnosti nekog veceg potoka snima nebo obicnom kamerom s malo kvalitetnijim objektivom -narocito sirokokutnim- i osjetljivijim filmom, postoji prilicno velika vjerojatnost da na filmu ostane zabiljezen neki sjajniji meteor. Sirokokutni objektiv snima vecu povrsinu te je zato preporucljiv. Za snimanje meteora mogu se koristiti obicni fotoaparati.Snima se tako da se kamera usmjeri u odredjeno vidno polje, namjesti se ekspozicija, okine se i tako tokom cijele noci.Za pokrivanje vecih povrsina neba obicno se koristi vise kamera koje se usmjere u razlicita vidna polja.

Vazno je probom ustanoviti najbolje trajanje ekspozicije kako sjaj neba ne bi odvise zatamnio snimke.Takodjer treba voditi racuna da ne dodje do rosenja optickih povrsina.To se moze izbjeci grijanjem objektiva.

Tijekom maksimuma nekog potoka, da bi se snimilo sto vise meteora, kamera se ne usmjerava tocno u radijant.Najbolje je kameru usmjeriti na 35-55 od radijanta na visini od 40-60 iznad horizonta.Sto se tice filmova, koriste se crno-bijeli sto vece osjetljivosti. Da bismo znali trenutak kada je snimljen neki meteor,moramo paralelno vrsiti i vizualna promatranja.